Column: Surfing the waves of the corona pandemic

The world and its societies have been changed a lot in the past three years. No one has thought a small, nasty virus would take countries to the borders of their health care systems and far going measures for citizens.

by Geert Braam

Since the omicron-variant has spread around the world, the hospitals are becoming emptier. Though many people do self-isolation, but I thank God this mutation reduces big pressure on the health care systems – in the Western world. Now the time has come to take a careful look over my shoulder to see what the corona virus caused in the world and my personal life.

The first wave in spring 2020 was the most particular one in my opinion. I mean, the virus was quite new and unknown, and in The Netherlands there was a scarce of protecting equipment, as in face masks and hand sanitizer liquid. The country was theoretical still open, but many people took note of the urgent request to stay at home. It was very strange to see, even the always crowded city centre of Amsterdam was as empty as I never saw before.

Far going measures

It is interesting to see how far governments can go to save their health care systems. And of course, nobody knew in the first period how the virus could spread exactly. Initially the citizens has been forced to maintain the one and a half meter distance (social distancing!), wash their hands frequently, sneeze and cough in the elbow and use paper handkerchiefs. And of course, take a corona test and do self-isolation when people feel ill.

But those measures were not enough. The new cases of corona infected people increased every day. In two years we had four times that there was a peak of new confirmed cases.

I don’t know anymore in what order the measures started, but we saw soccer competitions in empty stadiums, restaurants and bars that closed by 8:00 PM, required proofs of vaccination or negative tests and even two months with a serious curfew. Far going measures so to save the hospitals from a bigger incoming stream of people in need than the nurses can handle.

Corona as a journalistic hype

It is interesting to see how politics, journalism and society go along together. For all of us the corona virus was a new, dangerous thing and the hard working journalists guide us ( = we as citizens) through hard times. I love journalism for many reasons, the creativity to find new angles in a big subject and fast changing world is one of them.

Journalism is necessary because it feeds citizens with facts, true stories and a critical view to powers, like the democracy, the royal house and the constitutional state. Could you imagine how corona would treat us when there is no news?

Zwolle train station, the second busiest train station of the Netherlands, is normally crowded by many travelers but in the spring of 2020 it looks abandoned. Photo: Geert Braam

Studying in times of lockdowns

Living and studying in times of a closed world was interesting and challenging. Lessons on Microsoft Teams – the casual version of Skype – was the alternative of physical lessons, due to the closed universities. Those lessons on my computer was not my cup of tea, so I must confess I skipped some classes because I was not motivated to attend them. Home is home for me, a place to live and sleep, and school is the right place to attend lectures and study by yourself.

It was a big relieve when the Prime Minister announced that the schools opened up begin of this year, finally meeting other pupils again and meetings with the teachers are back. I really missed it.

All taken into considering, the current Omicron-variant is both a curse and a blessing. The people are still infected, corona will never disappear. On the other hand, the public life can restart because this mutation doesn’t take many sick people to the hospitals anymore – a shout-out to the vaccin developers is in its place.

Op de pedalen op een warme aprildag – een fotoverslag

De lente is weer in volle hevigheid uitgebarsten! Eergisteren reikte het kwik van de thermometer de twintig graden. Ondanks het advies van het RIVM om thuis te blijven, trok ik er alsnog op uit. De rebel stond in mij op, ik klom op mijn fiets en daar ging ik.

De route voerde zich over Ede – Bennekom – Wageningen – pontje over de Neder-Rijn – Zetten – Andelst – Herveld-Noord – Oosterhout – Lent – Nijmegen – Berg en Dal – Duitse grens – Wyler – Kranenburg – Kleve – Emmerich – grensovergang – ‘s-Heerenberg en vanaf daar maakte ik gebruik van het fietsknooppuntennetwerk, via Elten, Arnem en Oosterbeek. Geniet van het fotoverslag over wat ik allemaal aantrof onderweg.

Lees verder →
Pagina's: 1 2

Stella Braam: expert in undercover journalism

This article initially would be published on the website of my studies, but due to some problems I have to publish it here. Enjoy!

She had many false identities, she infiltrated in several (criminal) organizations and groups to make stories about them afterwards and she is a big supporter of ‘participating journalism’. I’m talking about Stella Braam, although she isn’t family of me. Braam operated as an undercover / participating journalist in the years 1992 to 2015. I met her recently in Café Scheltema in the city centre of Amsterdam, “the former journalists cafe of The Netherlands” according to Wim, owner of the café. 

Stella Braam is born in 1962 in Haarlem, but she grew up in the village of Someren, not very far from Eindhoven. When she got the chance to move to Amsterdam, she took it and and she instantly felt there in her element. She got her first journalism experiences in 1983 and her first undercover project was in begin of the 90s. She wrote many books, for example about the swaggers in Utrecht and Schiphol Airport, Turkish extreme rightwing supporters.

I wanted depth in my work”

 

Hi Stella, how did you enter the investigative journalism?

“I was 23 years and on a point of ‘what can I do in my life’. I could choose between two jobs: being a politician or journalist. Writing always played a role in my background, for my mother wrote alot, for example poems. After a few jobs at several editorial rooms, I made in 1992 a switch in my life. A colleague and me were writers at an producer’s office, what got work of the Ministry of Health and Sports. I found that too simple, ‘what am I doing here?’.”

“I wanted more depth in my work. I heard lots of the bottom of the job market, there was much low-educated youth. I decided to join them and I wanted to write a article about it. So that happened, De Groene Amsterdammer published it and the next day 4 publishers were on the phone. They all were interested in my story! That is the point I have got my first undercover experiences.”

Stella Braam has much experience of undercover journalism. Photo: Singel Uitgeverijen / Koos Breukel

Do you know in which way the journalism has been changed over the last years?

“There are less journalists with a permanent contract, due to budget cuts. I think half of the journalists nowadays are freelancers, the other half does have a permanent contract and they are overloaded. There was a short time the investigative journalism was bad. But then the Fonds van Bijzondere Journalistieke Projecten (Fund for Special Journalistic Projects, red.) was founded and later even some more initiatives and media, for example Follow The Money. Also crowdfunding is coming has came up recently.”

The normal reporting is too shallow”

 

I have read you have a different view to the use of undercover journalism. Can you explain that?

“The journalistic view of the use of this is moving. Initially it was a pretty taboo, for papers in particular. They considered it as sensation, they were convinced they have to use the open visor. Now most news media are over. I think journalists write about themes without much talking to people who are affected by those themes. The reporting is too shallow, I don’t want that. I rather see a longtaking impression about what is really going on in these undiscovered worlds.”

 

How will the investigative journalism be in 10 years according to you?

“I think there will be two developments. The first one is that data journalism will grow rapidly. The consequence of this is that participating journalism will grow later as well, journalists will talk more with people. The second trend is that journalism in general will be more international. Social media has caused this. As a result of it, the world will be much more smaller.”

Shooting pictures among shooting guns

This article initially would be published on the website of my studies, but due to some problems I have to publish it here. Enjoy!

From having a dinner together with Yesser Arafat, the former president of the Palestinian areas, to hanging on a jeep what is speeding very fast while escaping from an attack. The life of Bud Wichers isn’t that boring at all. The 42-years-old journalist has years of experience in covering stories in war zones. Where did he do his job? And what is his purpose of making those risky stories?

Although Wichers is born in Jakarta (Indonesia), he has been raised in a small village in the eastern part of The Netherlands. He currently lives in Indonesia with his girlfriend, a formal professional swimmer and actor for Dutch soap series (Goede Tijden, Slechte Tijden and Onderweg naar Morgen). Together, they have established Mijn Roots, a foundation that organises reunions between adopted children. Besides of his volunteer work, Wichers is a journalist and he covers stories from war zones.

He is a freelance reporter and he sells his stories and photos through his company called HumInt Media. From there, he made stories for press agencies (Thomson Reuters, AFP and ANP) and several broadcasts, for example VRT (Belgium), ITV News (United Kingdom) and and NTR (The Netherlands).

Also newspapers show his still pictures, these are published in the Dutch papers of Telegraaf, NRC and news sites in other countries. On top of these all, Wichers made some documentaries as well, examples are From Israel with Love, about the relationship between Israel and Palestina, and Guantanamo Bay, about the American detention centre for terrorists.

Bud Wichers records war situations. Photo: private collection

Long list of visited war countries

Wichers’s first touch with war journalism was during the Second Intifadah, which was between September 2000 and begin of 2005. He went to Ramallah, a city at the Palestinian West Bank. “In that time of fights between Israel and Palestina, people asked me how come people were killing each other every day over there”, he explains.

In the years after, the list of visiting countries of the war journalist grew quickly. “I was to Afghanistan, Iraq, Palestina so, Syria. I also reported the Arabian Spring, I visited Egypt and Libya that time,” Wichers sums up. And that’s not even all of his visited countries.

 

Sharper and more sceptic journalistic work

The freelance journalist has been figuring out social media, like Twitter and Youtube, have their good and their bad sites. He explains: “They are a blessing, because much information is posted on it. On the other hand social media are a curse, for information is not always reliable. Fake news is distributed by parties with their own agenda and profits.”

When he works, the Dutch journalist maintains his standard ‘trust nobody, unless proven otherwise’. And that has a reason. “In a war or armed conflict, every party (citizens, armies and even governments) wants to keep its profits safe.” According to Wichers, this causes that journalists become more sceptic and sharper.

In addition, journalists will be even the first victim in wars. “Everyone think they will be disadvantaged by the truth,” sees Wichers. “They fear journalists explore there is something wrong in these parties. For example: in the Arabic spring, the leaders of the countries didn’t want to know what is really happening.”

 

Journalist Wichers experienced some riskfull situations. Photo: private collection

Geerts BoekenTip: Universele Reisgids voor Moeilijke Landen

Vanaf nu ook op deze blog te vinden: samenvattingen en recensie-achtige artikelen van boeken. Boeken waarvan ik vind dat ze ertoe doen. Die de tijd zeker waard zijn om te lezen. In deze eerste aflevering in deze categorie tip ik het boek Universele Reisgids van Moeilijke Landen, geschreven door wereldreiziger Jelle Brandt Corstius.

Algemene feitjes

  • Aantal hoofdstukken: 8
  • Aantal bladzijden: 191
  • Illustrator: Michiel van de Pol
  • Jaar van uitgave: 2012
  • Uitgever: Prometheus
  • Genre: reisgids
  • ISBN: 978 90 446 1908 9

 

Over de auteur

Jelle Brandt Corstius is een doorgewinterde (letterlijk!) Nederlander die al de nodige ervaring heeft in Rusland, aangezien hij er een aantal jaren woont. Hij heeft echter ook andere, voornamelijk oriëntaalse, landen bezocht, zoals India en Indonesië. Hij woonde van 2000 tot 2010 in Moskou, de Russische hoofdstad. Daar maakte hij maar liefst documentaires over het land, de VPRO zond ze uit. Bovendien heeft Brandt Corstius een bescheiden aantal boeken geschreven, die duiding geven over het reizen door en leven in Rusland.

De voorkant van het boekje. Foto: Geert Braam

 

Even inhoudelijk

Dit boek is bijzonder praktijk praktisch gericht en leest makkelijk weg. Het begint al bij de opbouw van het boek: wat te doen voor men vertrekt (hoofdstuk 1), dan volgt er informatie wat te doen als je eenmaal onderweg bent. Een paar hoofdstukken gaan over het reilen en zeilen in het land van bestemming. De uitgave eindigt met de terugreis en nazorg als men terug is in ons koude kikkerlandje.

Ik ontdekte dit boek door het vak ‘interculturele communicatie’, plus dat verre landen met andere gebruiken en tradities kunnen rekenen op grote belangstelling van mij. Wat gewoon bij ons is, kan in een maatschappij van duizenden kilometers verderop totaal vreemd zijn.

Ik wi niet te veel spoilen, maar toch ga ik kleine dingetjes uitlichten die een westers mens snel opvalt als hij gearriveerd is in bijvoorbeeld Rusland of een land in de regio Zuidoost-Azië. Zo is het gewoon om in Rusland bij het minste of geringste al een wodka’tje weg te drinken.

 

Voedsel & versnaperingen (hoofdstuk 5)

Volgens Brandt Corstius moet iedere westerse persoon die in zo’n ‘ver-weg-van-huis-land’ zit, rekening houden met diarree. Dit komt puur vanwege het feit dat de lokale keuken daar totaal anders is; wij in de Westerse wereld krijgen té luxe en té gezond voedsel binnen. In Rusland en Zuidoost-Azië gelden weer andere eet- en kooktradities die overigens totaal verschillen van de in Nederland bekende afhaalchinees.

Een ander element is dat je als consument daar zelf streng moet letten hoe er in lokale restaurantkeukens omgegaan wordt met de hygiëne. Je zal dus je ‘normale’ voedingsstandaarden flink naar beneden moeten bijschroeven, je ontkomt er niet aan.

Met name in Rusland vloeit de alcohol rijkelijk, het wordt daar gezien als een sociaal bindmiddel als ik de schrijver mag geloven. Op de openbare weg in Rusland is het heel normaal dat je elkaar spontaan aanspreekt met een glaasje (lees: volle fles) wodka. En daar zit een reden achter: door de alcohol voelt het alsof je lichaam de bittere kou beter doorstaat. Maar goede, warme kledij dragen blijft essentieel.

Zomaar twee pagina’s van het ‘hoofdverhaal’. Foto: Geert Braam

 

Lucratieve baantjes (hoofdstuk 7)

In het boek staat ook benoemd dat er in verre landen voor alles wel werk is. Voorbeelden hiervan zijn mensen die gebruikte dienbladen opruimen, zelfs bij de grotere fastfoodketens daar. Verder zijn er werknemers in vliegvelden, die zomaar je bagage ongevraagd op een kar zetten. Daar vragen ze dan achteraf een klein bedrag voor. En in Turkije zijn er regelmatig vrouwen op de markt te vinden die je willen wegen en je overgewicht melden via de luidspreker. Kan iedereen meegenieten!

 

Snelle tips, samengevat uit de Universele Reisgids voor Verre Landen

Er staat nog zo veel meer in het boek, wat je absoluut moet lezen ter voorbereiding op het verblijf in andere cultuurgebieden. Hier volgt een kleine bloemlezing:

  • Let goed op wat je meeneemt en wat niet. Alle voorwerpen die je inpakt moeten a) relevant zijn en b) praktisch gebruikt worden.
  • In eerste instantie: vertrouw niemand. Als goed Engelssprekende westerse man krijg je veel aandacht. Je valt op, daar kan de lokale bevolking misbruik van maken. Zo kun ze je veel geld aftroggelen als je niet scherp bent, want de inwoners zien jou als wandelende portemonnee.
  • Hou altijd, maar dan altijd alles schoon. Jouw handen, jouw kleding, jouw huid etc. worden snel de dupe van de slechte hygiëne in voornamelijk Rusland en landen in de regio van Zuidoost-Azië. Schoon drinkwater uit de kraan is in die gebieden eerder uitzondering dan regel. Let bovendien op voldoende bescherming tegen malaria en andere ziektes die je op dat moment niet kan gebruiken (wanneer wel?).
  • Doe niet alsof je alles zelf beter weet, die gedachte is al eeuwenlang achterhaald. Ga juist op avontuur met een open geest en bed je op die manier in in de tradities en cultuur die in dat verre gebied heersen.

 

Tot slot

Al met al is het een nuttig en praktisch boek. Je hoeft geen doorlopend verhaal te verwachten. Het zijn juist tips, adviezen en afraders die toegelicht worden, afgewisseld met anekdotes en bondige verhalen van Jelles avonturen. Ik vond het een makkelijk en laagdrempelig boek, deels met amusement. Ik ben verbaasd over Brandt Corstius’ schrijfstijl!

 

 

 

Dit ben ik (deel 2): de professionele journalist

Uche uche, wat een stof hier… Even afstoffen hoor! Ha! Het is al een tijdje geleden [understatement] dat ik op deze blog iets geschreven heb. De hoogste tijd voor een nieuwe reeks met verse artikelen! Om verwachtingen te kweken: ik schrijf nog twee blogs om de “Three Shades of Geert” te laten zien, om daarna met een kritische blik naar de huidige wereld en diens ontwikkelingen te kijken. Welkom terug op Geerts Weblog!

 

De toonaangevende journalistiek

In een wereld waar de mens niet aan de vele media kan ontkomen, moet er een ‘groep’ of selectie mensen zijn die berichten verifieert en de juiste informatie naar het publiek – en daar val jij ook onder – slingert. Bij voorkeur berust die informatie op zoveel/enkel kloppende feiten, zodat jij een goed beargumenteerde mening over het onderwerp kan vormen.

 

Waarom juist journalistiek?

Het begon allemaal toen ik klein was. Misschien is het ook wel met de paplepel ingegoten. Al toen ik ongeveer tien jaar oud was, lezen kon ik nog maar net, raakte ik geobsedeerd door de lokale kabelkrant*. Niet lang daarna leerde ik het fenomeen “Grote Mensen Journaal” kennen, dat was tijdens mijn eerste puberjaren. Tegelijkertijd stond Radio 1 aan op elk vrij moment.

In mijn havo-periode wist ik dus al hoe mijn toekomst er enigszins uit zou zien. Een vervolgstudie op de hogeschool was dan ook zo 1-2-3 gekozen. Geert wil journalist worden. En dromen moet men waarmaken, toch?

*) kabelkrant = een soort slideshow met nieuwsberichten en foto’s, zoals dit:

Dit is een voorbeeld van kabelkrant (foto: http://flotter.nhlrebel.com/)

 

Voorbeeldjournalisten

De meeste mensen hebben voorbeelden (“idolen”) waarmee ze vergeleken willen worden. Niet dat dat altijd slaagt, maar wel een leuk idee. Zo heb ik er ook een paar; ik licht er 3 van hen toe.

1) Antoinette Hertzenberg is een pittige dame die zeer kritisch is. Ze duldt geen gladde praatjes van communicatie- of PR-mensjes, waar sowieso een haat-liefde-verhouding zit tussen hen en de journalistiek. Ze wil de waarheid boven tafel hebben, ook al moet men er verbaal hard voor strijden. Waar je haar ook alweer van kent? Ze presenteert Radar en Opgelicht (Avrotros)

2) Buitenlandcorrespondenten als Thomas Erdbrink of Jeroen Wollaars. Het lijkt me gaaf om in de toekomst dat beroep uit te oefenen. In documentaires kan zo’n journalist écht laten zien hoe een land eruitziet qua samenleving en cultuur. Neem bijvoorbeeld ‘Onze man in Teheran‘. Of anders nieuwsverslagen maken van wat er gebeurt in het buitenland, dat lijkt mij ook een interessante bezigheid. Bij vertrek naar het (verre) buitenland reset je je eigen comfortzone, sociale netwerk en tradities.

3) Anders vind ik het ook niet erg om presentator te zijn, zoals Rik van de Westelaken. In de basis zegt zo’n presentator niet meer dan een paar zinnen om een reportage – in jargon een ‘item – te introduceren. Een nieuwslezer daarentegen is wel het herkenningspunt cq. boegbeeld van het programma. Bovendien kan je ‘uitstapjes’ maken door live-evenementen te presenteren of zelfs jaaroverzichten.

Rik van de Westelaken. Bron: Wikipedia

 

Het verschijnsel dat de waarheid heet

Dat is een hele interessante. Want wat is nu de waarheid? Of kunnen mensen daar slechts een klein deel van zien? Journalisten streven ernaar om de waarheid in beeld of op papier te zetten. Mijns inziens echter is het onvermijdelijk dat er altijd wel een elementje is dat níet recht doet aan de waarheid.

Journalistiek: kan sporen van subjectiviteit bevatten

Het uitgangspunt van de journalistiek blijft dat je onafhankelijk, neutraal en feitelijk verslag doet van dat wat er gebeurt. Van dichtbij, maar ook uit Verweggistan.

 

Maatschappelijke verantwoordelijkheid

Je zou zeggen: “journalistiek, dat is toch gewoon vertellen wat je ziet?” Nou nee, dan stel ik je hierbij teleur. Het lijkt op het eerste gezicht zo makkelijk, maar je vergeet dat er zoveel meer bij komt kijken.

Om maar even een factor uit te lichten: journalisten hebben een groot publiek waar ze verhalen voor maken. Zie het als een wederzijds vertrouwen; van de ene kant vertrouwt het publiek de journalistiek op artikelen en reportages die waar zijn. In tegengestelde richting kan de journalist niet zonder publiek, omdat hij bronnen nodig heeft waaruit hij informatie en inspiratie kan winnen.

 

Struggles en de toekomst

In deze tijd hangen er donkere wolken boven de journalistiek. Dat is al een aantal jaar zo en dat zal ook nog even zo blijven, vrees ik. Door de opkomst van de computer en enkele decennia later de sociale media, kan iedereen posten wat-ie wil. Iedere gebruiker kan tegenwoordig journalist zijn. Door het gebruik van smartphones zijn grote, opmerkelijke gebeurtenissen snel te filmen en gaat het razendsnel (viral) over bijvoorbeeld Facebook of Snapchat. Er zit een zekere tendens tussen de traditionele media (krant, tv-journaal) en zulke sociale media. Waarin kan de journalist nu een verschil maken? Food for thought.

Op Nederlandse schaal is er een probleem: het beschermen van bronnen is nooit echt gegarandeerd. Het is al een paar keer gebeurd dat Nederlandse journalisten in de cel belanden, puur omdat ze hun bronnen niet prijs wilden geven. Daar bovenop kwamen er ook zaken aan het licht dat het Openbaar Ministerie gesprekken afluisterde tussen journalisten en hun (verdachte) bronnen. Schandalig! Daar is nog flink wat werk aan de winkel.

Als we uitzoomen naar het buitenland, blijkt er dat journalistiek een kwetsbaar gegeven is. Vooral in landen waar weinig tot geen persvrijheid is, wordt journalistiek als een vijandig iets gezien. De waarheid mag niet naar buiten treden. Het zou schadelijk zijn voor presidenten of andere hooggeplaatste functionarissen.

 

Tot slot…

…kan ik niet wachten om aan de slag te gaan in het journalistieke wereldje. Energie haal ik uit mensen en hun verhalen, reizen is tof en filmen en monteren doe ik met veel plezier. Maar: eerst zorgen dat ik mijn studie afrond. Dan ben ik er echter nog niet, dan begint het avontuur pas. Wie weet waar ik over 10 à 15 jaar zit?

 

 

Het journalistieke BoekenBlog

 

In de wereld van de journalistiek zijn er veel boeken die vol staan van feiten, visies en meningen op de journalistiek. Af en toe pakt Geert er een paar uit, en bespreekt hij het op deze weblog. Dit zijn de boeken voor deze deze keer:

Mediamores – Henk Blanken

Dit boek beschrijft de huidige staat van de media, dus ook van die van de journalistiek. Blanken begint ieder hoofdstuk met een persoonlijk inleiding en anders wel een voorbeeld van hoe de media werken. Daarin herken ik mij al te zeer, zowel als nieuwsconsument als toekomstig –producent.

Het mooie van dit boek vind ik dat de auteur dieper ingaat op de journalistieke dilemma’s van tegenwoordig en de toekomst van het vak. Het accent ligt nadrukkelijk op het slim gebruik van het internet. Journalisten zouden er meer en slimmer gebruik van moeten maken, maak ik op uit de context van het verhaal.

Ook in het opgeschreven verhaal laat Blanken er doekjes om winden: de journalistiek moet opener en meer transparant zijn, verder hoort openbaar verantwoording afleggen erbij, vind hij. Daar ligt de toekomst van de journalistiek denk ik: de pers zal zich moeten onderscheiden van de rest van de bloggers en burgerjournalisten.

Verborgen Verleiders  – Jaap van Ginneken

De media manipuleren ons waar we bij staan. Dit boek geeft aan welke manieren de media gebruiken om het publiek te misleiden – maar de mediaconsumenten dat opvatten als ‘waarheid’ terwijl dat eigenlijk dus helemaal niet is.

Eigenlijk is dit studieboek relevanter voor de communicatie-opleiding. Het kan gebruikt worden om hoe bepaalde boodschappen de wereld in te krijgen, en samen met een stukje psychologische kennis kan je je publiek effectief bereiken.

Het boek behandelt alle media en diens effecten en achtergronden, zoals amusement en soaps (hoofdstuk 2) maar ook het totaal andere medium propaganda en oorlog (hoofdstuk 5). Al met al is het interessant om alles te lezen maar ik heb er weinig aan als journalist. Dat is een beetje jammer…

Geert Grote Tinderavontuur (deel 4): dit bén ik

Tja, dan is het moment eindelijk daar. Enigszins gespannen maar opgelucht schrijf ik dit blog. Gespannen, omdat ik nog (steeds) niet weet wat de reacties hierop kunnen zijn. Opgelucht, want het geeft een stuk bevestiging van wat en hoe ik ben. Het heet tenslotte Geerts Weblog, dus dat houdt ook in dat ik een stuk persoonlijkheid erin breng, dus bij deze.

Laten we er geen vaat-, hand- en theedoekjes erom winden, dus ik gooi het eruit. Ik kom hier gewoon uit de kast: ik val op jongens! IK BEN HOMO! In deze blog leg ik de verdere details uit. Terwijl ik dit schrijf, doen de zenuwen hun werk maar tegelijkertijd wil ik ook transparant zijn en vind ik dit een geschikte plek om mijn verhaal te vertellen.

 

Een klein stukje historie

Eigenlijk speelde het al vanaf begin brugklas, waar ik in een nieuwe klas en een nieuwe levensfase – ‘puberteit’ geheten – inging. Ik had genoeg vrienden, nee daar niet van, maar ik wilde méér. Oppervlakkige vriendschappen waren voor mij niet genoeg.

Nu ik hierop terugkijk in het laatste restje van 2015, kan ik het wel een kleine aanloop noemen naar dat wat ik nu ben en voel. Ik was me er toen helemaal niet bewust van eigenlijk, want het was maar een klein gevoel en ik wist mij aardig in te houden.

Flyingrainbowflag

De regenboogvlag, misschien wel hét symbool van de homo-gemeenschap. Foto: WikiCommons

 

 Hoe het begon

Om een kort antwoord te geven, begon het bij het Tinder-avontuur. Ruim een jaar geleden, toen het ‘avontuur’ begon, woonde ik namelijk net op kamers. Dat betekent dat ik voor een groot deel mijn eigen leven moest vormgeven, met de bijbehorende aspecten zoals verantwoordelijkheid, je grenzen en je waarden en normen. Verder verdwijnt een stuk bescherming en verwennerij die mijn ouders mij gedurende 17 jaar gaven.

Gelijk heb ik in Tinder de optie ‘meiden’ uitgezet, en die van de jongens aangevinkt. Het ging snel en onbewust maar het voelde goed. Ik postte regelmatig blogs over hoe het ging met het Tinder-avontuur, dat valt in de eerdere blogs te lezen.

Bij de eerste dates voelde ik mij niet zo goed, want ik was nog niet ‘uit’, ik wist niet wat er bij deze soort vriendschappen en relaties horen. Een sleutelwoord was dan ook ‘zelfacceptatie’, want het gevoel dat jarenlang bij mij speelde groeide verder en werd dus een deel van mij. Het besef dat je zelf gay bent, moest ik eerst hebben voordat ik het aan anderen vertelde.

In deze periode van zelfacceptatie, het kostte al snel een half jaar, voelde me ik in de war, want ik vond het een keuze. Jongens en meiden? Dat eerste bevestigde ik, en ik heb er nooit spijt van gehad. En dat zal ik ook nooit hebben.

 “Proud to be gay!”

De onhandige Facebook-post

Op 14 februari had ik een officiële date en alles voelde erg goed. Ik was zo laaiend enthousiast dat ik er iets over berichtte op Facebook. Dat was erg onhandig, want iedereen kon het lezen dat ik homo ben. Zo ook mijn ouders. Ik had ze iets uit te leggen, de dag erna… Na enkele uren echter kwam ik erachter dat ik dat niet had moeten doen, want ik was niet uit de kast. Daar kwam snel verandering in.

Naar mijn eigen verbazing kwamen al enkele minuten na het plaatsen van de update de eerste vragen binnen van vrienden die mij goed kennen. Ik zat in een eerlijke bui en ik bekende dat ik homo was. De reacties waren “ik ga je niet anders zien dan je was” en “je blijft zoals je bent”. Dit had ik niet verwacht en het kwam als een verrassing.

En zo geschiedde het dat ik de dag erna de coming-out voor mijn ouders deed. Via Skype, aangezien ik op mijn kamer in Ede was. Verdere details ga ik niet geven, maar het was wel een bevestiging voor mijzelf dat ik was hoe ik was. Het voelde goed voor mij, ik was opgelucht.

 

…En het geloof dan?

Ik ben christelijk opgevoed, ik wil dit ook verder ontwikkelen. God heeft voor iedereen een plan, zo ook met mij. Jezus is ook voor míj aan het kruis gestorven en ik mag leven uit zijn genade. Het verhaal gaat rond dat christenen (en zelfs God) homo’s totaal niet mogen, laat staan dat homo’s christen zijn! Dat broodje-aapverhaal wil ik meteen hierbij rechtzetten, want God heeft íedereen lief in mijn mening.

Dat er in de Bijbel negatieve teksten staan over homoseksuele contacten, heeft te maken dat de schrijver(s) vooral het seksuele gemeenschap benadrukken. Lees vooral het vooral van Sodom en Romeinen 1, waarin homoseksualiteit meerdere keren genoemd wordt.

Ik wil het boek ‘Verscheurd’ genaamd van Justin Lee onder de aandacht brengen. Lee geeft hierin zijn eigen verhaal van zijn zoektocht weer in de christen- en homowereld. Het verhaal heeft mij geholpen bij mijn zelfacceptatie, mede doordat andere homo’s mij dit boek aanraadden toen ik vertelde over mijn verhaal en achtergronden.

 

Trots

Door de maanden heen heb ik het al meerdere vrienden verteld en ik ben blij zijn dat ze mij accepteren zo als ik ben. Ik ben trots op wie ik ben. Echt apart wil ik mij niet noemen, maar wel een beetje afwijken van het heterogebeuren vind ik helemaal niet erg.

IMG_0197

Eén van de 83 boten die meevaarden met de Canal Parade 2015, in Amsterdam. Foto: Geert Braam

In de zomer van 2015 heb ik Amsterdam bezocht, waar the Canal Parade (ook wel GayPride genoemd) gehouden werd. Ik vond het fan-tas-tisch! De sfeer was geweldig en er stonden verschillende knappe jongens op de boten! Ik ging met een perma-smile en een inwendige vreugde naar mijn huis terug. Super om te zien dat er zoveel anderen zijn die zijn zoals ik!

Bovendien ben ik trots op alle gays, lesbi’s en biseksuelen die ook uit de kast gekomen zijn, net als ik. Ieder heeft zo zijn eigen verhaal en ik waardeer de openheid die alle gays hebben. Met elkaar vormen wij één grote groep, zo voelt het soms.

Bij deze wil ik ook andere jongens en meiden die twijfelen over hun geaardheid stimuleren om voor jezelf op te komen. Als iemand al langere tijd twijfels heeft, kom lekker uit de kast en laat de wereld weten wie jíj echt bent. Schaamte zal plaatsmaken voor trots, zoals bij mij gebeurde!

Het verhaal achter het nieuws (1)

Goed, de ontgroening van de opleiding is nu voorbij. Alle eerstejaars studenten van de journalistieke opleiding gaan nu voor het eggie schrijven. Dit kwartaal werkte elke student in een redactie met een eigen thema; zo mocht ik de jongeren in de Gelderse Vallei in de gaten houden. Ik maakte mijn debuut met een artikel over een middelbare school in Veenendaal. Zij gaan na de zomervakantie werken met laptops in de klas. 

Les op de laptop in Veenendaalse school

Mijn eerste opdracht was duidelijk: zorg dat je een mooi artikel schrijft over deze Veenendaalse school. Bij het nieuwsgaren stootte ik tegen dit bericht op de site van de school. Bingo! Na het overtuigen van de hoofdredactrice kon ik op stap. En dat ging ik. Op een koude vrijdagochtend ging ik naar het Christelijk Lyceum in Veenendaal. Na eerst een half uurtje verdwalen in de grote stad kwam ik er alsnog aan. Wel te laat, een slordige houding voor een journalist…

Gelukkig was de verantwoordelijke vrouw nog aanwezig. Samen zochten we een rustige plek op, en dat is de personeelskamer geworden. Ze antwoordde duidelijk, al was ze wel veel meer aan het woord dan ik. “Ach ja,” dacht ik, “beter te veel dan te weinig.” Interview was klaar, ik had genoeg informatie. Daarna heb ik drie leerlingen opgezocht. Het is nog wel moeilijk om kinderen te interviewen, het lijkt erop dat ze terughoudend zijn met het praten tegen onbekende personen.

In bus 88 (Veenendaal-Ede) heb ik alle op mijn kladblok genoteerde informatie doorgenomen en maakte ik al een artikeltje in mijn hoofd. Enthousiast thuisgekomen ben ik gelijk gaan typen, ik wilde er iets moois van maken. 600 woorden zijn eigenlijk nog te weinig voor zo veel input! Schrappen dus. Alle bijzaken heb ik buiten beschouwing gelaten.

Toen ik klaar was, en de passende foto’s geüpload waren, hoefde alleen een hoofdredactrice hem te controleren. Ik moest nog een paar kleine zaken aanpassen, maar dat was dan ook alles. Nu staat het dus online, iedereen (ja ie-der-een) kan hem zien! Zo had ik toch weer een euforiemomentje. Niet te lang, want de volgende deadline stond alweer vast.

Pallas Athene College wil Topsport-talentschool worden

Van dit werk houd ik meer: snelle en korte artikelen. Ik pak er eentje bij waarbij ik echt nieuws in handen kreeg.

Er moest een artikel van 100 woorden op de site staan. En weer iets met jongeren. So i did. Ik was nieuwsgierig hoe scholen en jongeren omgaan met topsporttalent. Ik heb rondgebeld op alle middelbare scholen en Pallas Athene College gaf aan dat ze zo’n topsport-traject hebben. Wel was het eerste contact met een persmannetje van die school. Na een beetje geduld en intensieve communicatie kon ik interviewen.

Een full-time docent aardrijkskunde, Daniël de Man, is sportcoördinator op de Edese school. Nadat ik daar aangekomen was en snel even mijzelf voorgesteld te hebben, kwam er nieuws naar voren: het Pallas Athene College wil een Topsport-talentschool worden. Dat is een school die contacten heeft met stichting LOOT (Landelijke Organisatie Onderwijs en Topsport), onderdeel van het  NOC-NSF.

Het is een kunst, maar ik slaagde erin om tijdens het interview vragen te verzinnen over de onderhandelingen met deze stichting. De voorbereiding kon de prullenbak in, want wat De Man vertelde was veel interessanter. Het was een complete verrassing, maar wel een leuke. En met veel nieuwswaarde. Dat kunstje zet ik vaker in, het nieuwsneusje blijft ruiken.

En na het tikken van het nieuwsbericht kwam er dit artikel uit, kort maar krachtig. En ik was de eerste outsider die ervan weet. Wat is journalistiek toch leuk!

Boekverslag II: “Jouw nieuws wereldnieuws” (Nico de Leeuw)

Dit boekje is een mooie en makkelijke uitgave over de inside world van de journalistiek. Deze uitgave bevat nuttige stappen voor iemand die semi-professioneel journalist wil worden, want veel stappen die erin staan leert men ook op de journalistieke opleiding. Maar dan korter, krachtiger en helderder. Laten we zeggen dat in het 200 bladzijden tellende boek veel instructies staan voor journalisten; wat mij betreft kunnen journalistiek docenten het ook als lesmateriaal gebruiken.

Toch legt de schrijver de nadruk over de social media. Bijvoorbeeld hoe men die het beste kan gebruiken, en wat er precies de gevolgen (en ook risico’s) van zijn. Journalistiek 2.0 zal men het kunnen noemen. De participerende journalistiek komt in deze tijd meer en meer in opkomst, journalisten en ‘gewone’ mensen komen dichter bij elkaar, gaan in enkele gevallen samenwerken.

Een vraag die ik mij hierbij stel, is hoe journalistiek over 10 jaar er uitziet. Nu is bijna iedereen (een beetje) journalist, want iedereen is wel min of meer nieuwsgierig over uiteenlopende onderwerpen. Wat betekent dit voor later? Verdwijnt de journalist met pen en kladblokje? Internet is een groot en machtig verschijnsel, en veel mensen hebben een weblog. Bestaat ‘de journalist’ later nog wel? Ik weet het niet…

Zoals eerder gezegd, de tips & trucs gebruiken journalisten al/ook. We kunnen ‘jouw nieuws wereldnieuws’ opvatten als een dunnere en aantrekkelijkere samenvatting van het Basisboek Journalistiek – de journalistieke bijbel genoemd volgens enkele. Voor journalisten die nog steeds niet weten wat nieuws is – it’s a shame then – geeft dit exemplaar een heldere uitleg wat het is. In ieder geval helpt het mij verder!